Παρακολουθώντας τα πρωτοφανή γεγονότα στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ στην Ουάσινγκτον, αναρωτήθηκα:
”Μα πως επιτρέπουν οι Αμερικανικές αρχές ασφαλείας το πλήθος να προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες;
Γιατί δεν χρησιμοποιούν νόμιμη βία για να αποτρέψουν το πλήθος να εισέλθει στο κτίριο;
Γιατί δεν επιβάλλεται ο Νόμος και η Τάξη; Στην ισχυρότερη Δημοκρατία του κόσμου”
Όμως σκεπτόμενη λίγο πιο καθαρά, εμφανίστηκαν μπροστά μου τα επεισόδια στην Αθήνα την 06 Δεκεμβρίου 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου,
η συγκέντρωση των Πολιτών έξω από το εφετείο μετά την απόφαση του δικαστηρίου για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής,τη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς και τον εορτασμό των Φώτων εν μέσω των απαγορευτικών μέτρων λόγω της πανδημίας.
Όλα τα ανωτέρω γεγονότα, ανεξάρτητα από την ένταση και τις επιπτώσεις τους, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Την παραβίαση του Νόμου.
Στην Ελλάδα διαχρονικά κατηγορούμε την εκάστοτε Κυβέρνηση για ανοχή στην παραβατικότητα, όταν μία μερίδα πολιτών αντιδρά συλλογικά παραβιάζοντας τους Νόμους.
Μάλιστα πολλοί μιλούν για κατάλυση της Δημοκρατίας όταν συμβαίνουν αντίστοιχα περιστατικά.
Μήπως όμως μία εγκαθιδρυμένη και σταθερή Δημοκρατία, αντί για αδυναμία επιδεικνύει ανοχή;
Κάνουν λάθος όποιοι νομίζουν πως Δημοκρατίες όπως οι ΗΠΑ αλλά και η Ελλάδα κινδυνεύουν από μία παροδική οργισμένη αντίδραση μερίδας των πολιτών.
Οι ισχυρές Δημοκρατίες δεν φοβούνται και δεν αντιδρούν με απόλυτο τρόπο εναντίον των ίδιων τους των πολιτών. Αρχικά, μπορεί η εικόνα να είναι αρνητική, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, βλέποντας όμως τη μεγάλη εικόνα στο τέλος η Ισχυρή Δημοκρατία βγαίνει πιο ισχυρή και πιθανόν μαθαίνει από τα λάθη της, είτε αφορούν τις αποφάσεις είτε την επικοινωνία των αποφάσεων που έλαβε.
Είμαι βέβαιη ότι η Κυβέρνηση θα διαχειριζόταν διαφορετικά το ζήτημα του εορτασμού των Θεοφανίων εάν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δικαιολογώ την στάση τη εκκλησίας. Ίσα ίσα το αντίθετο.
Εχθές είχαμε 4 θύματα στην Αμερική. Το 2008 στην Αθήνα δεν υπήρξε κανένα θύμα κρατικής βίας κατά τα επεισόδια που ακολούθησαν της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Το 1973 οι φοιτητές του Πολυτεχνείου ζητούσαν από τις Δυνάμεις του Κράτους να μην χτυπήσουν τα Παιδιά τους. Εδώ είναι όλη η ουσία.
Οι Πολίτες είναι τα παιδιά της μητέρας Δημοκρατικής Πολιτείας. Πρέπει να είναι αυστηρή και δίκαιη και να τιμωρεί όποια παιδιά παραβαίνουν τους κανόνες που θέτει. Έτσι μπορεί να τηρεί και την ισορροπία μεταξύ των παιδιών – Πολιτών.
Τα καθεστώτα και οι αδύναμες Δημοκρατίες φοβούνται τους Πολίτες τους και όχι ισχυρές Δημοκρατίες όπως η Δημοκρατία στην Ελλάδα!
Η δική μας Δημοκρατία όχι!
Γι΄αυτό η ανοχή ορισμένες φορές επιβάλλεται.
Ας σκεφτούμε λίγο διαφορετικά…..
Μαρία Μπενέκου
