Παραίτηση.. μία λέξη που τη συναντάμε συχνά στο δημόσιο διάλογο κυρίως ως προτροπή παρά ως πράξη.
Η αντιπολίτευση διαχρονικά ζητά την παραίτηση Υπουργών και Υπηρεσιακών παραγόντων, όταν προβαίνουν σε ενέργειες που δυνητικά βλάπτουν το δημόσιο συμφέρον. Όμως η παραίτηση ως έννοια συναντάται και σε χαμηλότερο επίπεδο, όπως στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, οργανισμούς και τον εργασιακό τομέα.
Για πολλούς η παραίτηση είναι μια πράξη λιποταξίας από τη “μάχη”. Μήπως όμως η παραίτηση είναι απόδειξη ότι το υποκείμενο αναγνωρίζει ότι η παρουσία του πλέον είτε δεν προσθέτει αξία, είτε επιδρά αρνητικά στο πολιτικό, συνδικαλιστικό ή εργασιακό περιβάλλον που ανήκει; Είναι παραδοχή ήττας ή πράξη γενναιότητας;
Ας πάρουμε δύο πρόσφατα παραδείγματα του δημόσιου βίου που προκάλεσαν αίσθηση. Την περίπτωση της παραμονής του κ. Βερβεσού στην ηγεσία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και την παραίτηση του κ. Σοφού από το Διοικητικό Συμβούλιο του εν λόγω ιστορικού συνδικαλιστικού φορέα.
Ο κ. Βερβεσός υπέπεσε σε ένα σοβαρό παράπτωμα με νομικές και ηθικές προεκτάσεις. Το περιστατικό που έλαβε χώρα στο γραφείο του προκάλεσε την αντίδραση των Πολιτών. Όμως αν σταθούμε στο περιστατικό, αυτό καθαυτό, θα χάσουμε την ουσία. Ο κ. Βερβεσός και όλοι όσοι συμμετείχαν σε εκείνη τη γιορτή, παραβιάζοντας καταφανέστατα τα περιοριστικά μέτρα κατά της πανδημίας, είναι άνθρωποι.. και ως άνθρωποι έχουν αδυναμίες και άτυχες στιγμές. Αυτό που θα ακολουθεί για πάντα τον εν λόγω έμπειρο νομικό είναι η χαμηλού επιπέδου αρχική του αντίδραση. Η αναφορά του για ύπαρξη φίλτρων ενάντια του ιού και οι λοιπές δικαιολογίες πάσχουν νομικής βάσης αλλά το χειρότερο και ενσυναίσθησης. Όσο για τις δηλώσεις του περί στοχοποίησής του από “κύκλους”, θα πρέπει να τις επικεντρώσει στο στενό του περιβάλλον που τον εξέθεσε και όχι στους δημοσιογράφους που μεταφέρουν την προφανή αλήθεια, ίσως ηπιότερα από ό,τι θα έπρεπε για την περίοδο που ζούμε.
Ακόμα δεν έχουμε φτάσει στην ουσία. Ο πρόεδρος του ΔΣΑ δήλωσε πως θα συνεχίσει το έργο του.
Έχει αλήθεια σημασία η παρουσία του οποιουδήποτε για να παραχθεί έργο σε έναν οποιονδήποτε οργανισμό; Ουδείς αναντικατάστατος. Και άλλοι πολλοί έχουν όραμα και όρεξη για δουλειά. Μια παραίτηση θα ήταν μια πράξη αναγνώρισης του λάθους. Παραδοχή του λάθους χωρίς επιπτώσεις είναι πουκάμισο αδειανό. Σημασία έχει να διαφυλαχθεί ο Θεσμός. Τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται διότι “ουκ αεί άρχουν”. Το ζήτημα της παρουσίας του κ. Βερβεσού στην ηγεσία του ιστορικού αυτού συνδικαλιστικού οργάνου εκτιμούμε πως θεωρείται λήξαν αφού ούτε ο ίδιος αλλά ούτε το Διοικητικό Συμβούλιο πιστεύουν ότι το γεγονός του πάρτι που ερευνάται από τον Εισαγγελέα είναι αρκετό για να αναληφθούν οποιεσδήποτε ενέργειες παραίτησης ή αποπομπής.
Όμως κάπου μέσα στο σκοτάδι του τούνελ, διαφαίνεται αμυδρά λίγο φως. Ένας επιφανής Νομικός, ο κ. Σοφός, παραιτήθηκε από τη θέση του στο ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Στην επιστολή του, την οποία έχουμε δημοσιεύσει, ως αιτία παραίτησης δεν αναφέρει το περιστατικό του συνέβη στο γραφείο του Προέδρου του ΔΣΑ. Παρόλα αυτά, είναι από τους ελάχιστους νομικούς που βγήκαν με θάρρος και σχολίασαν αρνητικά το εν λόγω γεγονός δίνοντας και μια ηθική διάσταση, που είναι και η πιο σημαντική. Κατά δήλωσή του αποφάσισε να παραιτηθεί γιατί θεώρησε ότι δεν έχει πλέον κάτι να προσφέρει στο Σύλλογο.
Απαιτείται ενσυναίσθηση για να αντιληφθείς πότε η παρουσία σου δεν προσθέτει αξία, αλλά δεν είναι αρκετό. Θέλει αρετή και τόλμη για να προβείς στην πράξη της παραίτησης. Ο κ. Σοφός μόνο να κερδίσει είχε από τη παρουσία του στο ΔΣ. Θα συνέχισε να είναι στο κέντρο λήψης αποφάσεων και άσκησης πολιτικής του ΔΣΑ ακόμα και αν απλά παρίστατο. Και πιθανότατα αν κρίνουμε από την επαγγελματική αλλά και ηθική του επάρκεια, μόνο η παρουσία του θα προσέφερε στο κύρος του συλλόγου. Όμως επέλεξε να αποχωρήσει, γιατί αυτό έκρινε σωστό για αυτόν και το κοινό συμφέρον.
Είμαστε στην Ελλάδα, σε λίγο καιρό θα έχουμε όλοι ξεχάσει το περιστατικό με τον κ. Βερβεσό. Ας είμαστε ειλικρινείς. Έχουμε ξεχάσει πολύ χειρότερα περιστατικά που είχαν πολύ σοβαρότερες συνέπειες.
Ας τα ξεχάσουμε λοιπόν όλα. Ας μην ξεχάσουμε όμως την στάση του κ. Σοφού. Πάντα θα προχωρούμε σε ένα σκοτεινό τούνελ. Αυτό όμως που θα μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε είναι αυτό το ‘φως’ στην άκρη του. Και ευτυχώς για αυτή την πατρίδα πάντα θα υπάρχουν οι “σοφοί” που θα το κρατούν αναμμένο.
Μαρία Μπενέκου
